کاروان

درد...... ( شعر )

دیروز باز سراغم آمده بود با کوله بار ی از زجر !  البته بهش عادت کرده ام و ده سال با همیم . مواقع خاصی می آید نه همیشه . البته با وجود اینکه از دستش ذله شده ام اما بعضی مواقع هم از آمدنش شاد میشم چون وادارم می کند لحظاتی را به خلوتی با خود بگذرانم گرچه با گریه . میگرن را می گویم . واسش شعر هم از همان لحظه های اول آشناییمان سرو ده ام   !!

 

.......و سرم می ترکد

پی تاریکی مطلق هستم

و گریزان  از نور   !

 

دنج  ,  خلوت گوشه ای

                   کز  کردم

به فشار است  سرم .

همه جا  دورو برم می چرخد

و  تنم روی زمین سرگردان

هیچکس  یاور من نیست هنوز

همه  در  را بستند

و به این عادت دیرینه ی من

-  باز  الفت بستند  -

و  دریغ از یک  آه

که  به روی لبها ماسیده

آه  نه  !!

من  که تنها نیستم

 "  درد  " هم با  من هست !

بغلم کرده بشدت

که  به جایی  ندوم

ناله ها می کنم وگریه امان می خواهد .

                            ××××

 

روشنایی  آمد

-  چشمها  را بستم  _

دستی  آمد به بغل گرفت مرا

دست گرمی  ,  کوچک

حلقه شد بر قلبم !

کودکم  بیدار است  !

با نگاهی نگران در رخ من می نگرد

تکیه بر سینه ام دارد  او

دست  تبدارم را

توی  دستش دارد

وآن یکی دستش را

-  روی  قلبم دارد  -

صورتم را به ثنش چسباندم

خوابی آرام به چشمم  آمد  !!

 

                             ××××

                                                                     83/7/29

+   کبرا پورپیغمبر ( آذر ) ; ۱:٥۸ ‎ب.ظ ; ۱۳٩٠/٥/۸

design by macromediax ; Powered by PersianBlog.ir